Toen de Duitsers op 10 ei 1940 binnenvielen, hadden de soldaten een bijzondere boodschap meegekregen. Zij zouden strijden voor een groot Duits Rijk en…om de Nederlanders te beschermen tegen het misdadig imperialisme van de Britten. Bovendien zouden ze voor de daarnaar smachtende Nederlanders de weg bereiden naar een heerlijke, nationaalsocialistische staat. Als soldaat wil je dan wel even je extra best doen en ga je je werk zien als humanitair zendingswerk.
Gisteravond liet de NOS een gesprek zien met ouders van een omgekomen soldaat in Afghanistan. Vreselijk als je je hele leven verder door moet brengen met de gedachte dat je zoon misschien wel voor helemaal niets is vermoord. Zinloos geweld zouden we zoiets noemen als het op het dorpsplein gebeurde. Walgelijk en ik kan mij het verdriet van de ouders voorstellen, Het is een persoonijke ramp.
Toch trof mij een opmerking van de moeder. Zij pleitte voor voortzetting van de missie want “wij zouden die mensen daar toch bij de hand nemen?” Toen zakte mijn broek af. Wie heeft haar die geestelijke armoede voorgeluld? Ik vrees dat de medewerkers van Defensie daar debet aan zijn. Afghanen willen niet door ons bij de hand genomen worden evenmin als wij de zegeningen van een nationaalsocialistische staat wilden leren kennen. Voor elke waanzin blijkt wel een misdadige rotsmoes te zijn. Misdadig omdat ze de goedgelovigen onder ons misleidt.
Afghanen zijn geen kleine kinderen en ze zijn ook niet hulpeloos. Ze willen wel onze steun bij het verdrijven van de Taliban omdat in zo’n geval hun eigen groep de baass kan worden en de Taliban onderdrukken. Dat heeft niets te maken met “bij de hand nemen”. En waar naartoe eigenlijk? Naar onze eigen feestelijke heilstaat?
Na al die eeuwen zouden we nu toch eens moetene begrijpen dat er met geweld niets te verbeteren valt in de wereld. Het superioriteitsgevoel dat spreekt uit een zin als “ik dacht dat we ze bij de hand zouden nemen” lijkt uit de negentiende eeuw te stammen. Als de Afghanen een ander leven willen, hebben ze daar niet de hulp van onze soldaten bij nodig. Ze krijgen uitsluitend een ander leven als ze er zelf voldoende in geloven.
Daar komt bij dat de presentatie van militairen in de discussie rond het kabinet absoluut ongepast was. Militairen hebben in die zaak helemaal niets te zeggen. Zij voeren beleid uit en daarmee basta. Ze kunnen ook niets zeggen omdat zij een veel te beperkt zicht hebben op de situatie in zo’n land. Hebben zij ooit iets gelezen vantevoren over stammen, volkeren, geschiedenis en aardrijkskunde van het land? Van geloof en cultuur, van opvoeding en verhouding tussen man en vrouw? Nee? Nou, wat DOE je er dan? Als je ergens mensen bij de hand wilt nemen, moet je eerst inburgeren.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Met pels en luis 