Alle Ouderen Werken (AOW)

Er zijn dagen geweest dat ik probeerde al mijn frustraties weg te vreten. Chips, snickers, drop, kroketten en noem maar op. Voeg eraan toe een behoorlijke portie bier, teer, nicotine en syfillis en je hebt de meest geslaagde remedie tegen zelfvertrouwen.  Je kunt hoerenlopen en autoracen op de A12, horrorfilms bekijken en SM beproeven en naderhand heb je alleen maar een kater. Je kunt ook nog met de AOW gaan en op het bankje voor de geraniums voor je uit staren naar de passerende jeugd waar je helaas niet meer toe behoort. Ze doen het tot in de hoogste kringen. Ik lees net dat Berlusconi roodvonk heeft. En wij maar pedofielen uit woonwijken weren, maar even zo goed…

Uiteindelijk zal het me allemaal niet helpen. ik zal me er niet beter van voelen en een groot deel van al die hulpmiddelen heb ik al lang afgeschaft. Zelfs de geraniums zijn er niet meer en het bankje staat in  de achtertuin. In de loop van de jaren heb ik mezelf leren kennen als een doorlopende theatervoorstelling waarvan iedereen het programmaboekje kwijt is. Gek genoeg heb ik nog publiek ook en zo nu en dan haal ik een geslaagde toer uit. Op een dag gaan de gordijnen dicht en mogelijk zal een deel van het publiek dan verbijsterd en bedroefd het theater verlaten. Ik hoop er  op want eigenlijk is dat wel mooi.

Wat ik bedoel te zeggen dat ieders leven een theaterstuk hoort te zijn maar dan behoor je wel te weten wat je rol is. Heel veel mensen zijn dat vergeten in hun jacht naar de bos bloemen aan het eind van het stuk, het gewin, al dan niet met  applaus. Daarbij v ergeten ze welke rol ze hebben te spelen en daaraan zijn niet alleen zij schuldig. Het is de samenleving die ieder van ons een dikke bos bloemen belooft, maar een hartvervetting en een veertigjarige werkweek geeft.

Henry Ford en Adolf Hitler beloofden “alle mensen een auto” en heel het publiek applaudisseerde bij dat theaterstuk zonder zich af te vragen waarom iedereen een auto nodig zou hebben. De prijs die de mensen ervoor betaalden , was hetw erk aan de lopende band. Lopende band, dat is productie-efficiency en die efficiency sloeg hand over hand in alle bedrijfstakken toe. Nog niet zolang geleden  begonnen scholen hun examenkandidaten als “product” te zien en de stap van product naar massaproductie is niet zo groot. En toch verlangt stilletjes enlke jongen ernaar aan een auto te sleutelen totdat hij het ding compleet in elkaar heeft gezet. Dat is heel wat bevredigender dan het aandraaien van wat moertjes. Hah! Nu roepen er vast wat mensen dat zoiets een geapsseerd station is. Dat lijkt me niet.

Sinds enkele jaren is er het woord “startkwalificatie”, dat betekent dat je als mens in staat moet worden geacht om je eigen broek op te houden. De mens is verworden tot een economische verwerkingsmachine die aan de voorkant consumeert en aan de achterkant produceert. Eenheidsworst en gelijkvormigheid worden daarbij tot “kwaliteitsproduct” verheven en de individuele capaciteiten en kwaliteiten blijven onaangeroerd liggen. Dat is verspilling van talent, mevrouw Mees! Een startkwalificatie heeft ieder mens al vanaf de conceptie. De vraag is hoe deze te effectueren is.

Wat jammer nou want al die productverwerkingsmachines waren van één ding zeker: na veertig jaar golden ze als afgeschreven. Dan gingen ze de hangar in, de opslag en hoefden ze niet meer te draaien voor het vreten. Natuurlijk, het waren veertig vergooide jaren die door chips, hamburgers, drank, teer en hoeren niet goed gemaakt werden, maar er was die ene zekerheid.

Voorbij, voorbij…die mooie tijd zingen Jongerius en Wilders in koor. Maar wat jammer nou dat de overheid hen nooit de kans heeft gegeven hun eigen theaterprogramma te leren kennen. Wie dat programma kent, snakt niet naar de AOW maar naar de mogelijkheid om door te gaan totdat je kunt zeggen “I did it my way”.  Sinatra, nog één keer voor iedereen die jankt over twee jaar langer werken en…nog één keer voor een overheid die nu eens individuele ontwikkeling moet gaan stimuleren.

Tot sterkte,

Kaj Elhorst

Http://4politicians.wordpress.com