Nou, ja of nee? Gaat Geert regeren of niet? Mijn eerste reactie op die vraag was: “Als de ratten het schip overnemen, word ik graag aan onbewoonde kust aan land gezet.” Na enig nadenken kom je tot een andere conclusie: laat Geert maar regeren en … roemloos ten onder gaan.
Zo’n regering moet dan natuurlijk wel goed in de gaten worden gehouden. Als Geert zijn vunzige tengels uitstrekt naar de hoofddoek om die af te rukken, wordt het tijd voor de barricaden. Ik weet het, we zijn er niet meer aan gewend maar ik hecht aan mijn vrijheid en dus ook aan die van anderen. Dan maar wat minder WK. Als de overheid gaat bepalen watvoor kleding ik mag gaan dragen, ben ik weg. Die Taliban sind unter uns…zal ik maar zeggen.
Ik voel er wel voor om maar vast weer een spoorlijntje naar Westerbork aan te leggen. Dan hebben we dat tenminste gehad. Zo’n aanleg is een mooi project voor de werkgelegenheid in deze crisistijd en ja, economie is echt belangrijker dan menselijke waardigheid.
Het is natuurlijk niet alleen de rebellenclub van Wilders die zaken op zijn kop heeft gezet. Als er één thema is geweest waaraan ik mij heb geërgerd, dan is het wel de nadruk op de poen. Dat ging nog met en vals motief ook: wij mogen de lasten niet op de schouders van onze kinderen leggen. Wat is dat voor onzin? Elke generatie heeft altijd de rotzooi die ze heeft veroorzaakt overgelaten aan haar kinderen. Nu mag dat ineens niet meer? Dat getuigt toch van een weerzinwekkend wantrouwen in intelligentie en creativiteit van onze jeugd. Alsof het om een zooitje futloze, hangende sukkels gaat. En het resultaat? We laten de geestelijke rotzooi achter terwille van het geld.
Lasten op de schouders? Aanpakken zou ik zeggen. Dat kunnen die jongens en meisje heel goed hoor. Wie daar geen vertrouwen in heeft, heeft geen vertrouwen in eigen dna. Nee, die jonge generatie is best tot iets in staat. Als vader van drie kinderen durf ik dat best te zeggen. Het probleem van fatsoenlijke mensen is tegenwoordig dat zij altijd de negatieve, energieloze weg kiezen, de weg warauit blijkt dat zij totaal geen vertrowuen hebben in eigen inzicht en daadkracht. Misschien is het wel waar dat mijn generatie overal te beroerd voor is behalve voor wat bloemen in het haar.
Ik ben niet zo bang voor een langdurig voortbestaan van een sterke PVV. Onze kinderen hebben straks best door dat die hele club op drijfzand en fauwekul is gegrondvest maar…de zandlaag onder de partij wordt gevormd door onvrede. Onvrede ontstaat waar mensen de toekomst niet meer zien zitten. Dat rotgevoel over de toekomst manifesteert zich duidelijk in het wantrouwen in onze eigen kinderen: o gut, zij kunnen vast geen zware lasten aan. Nou, voor zover ik ze ken, zijn ze daar best toe in staat. het is onze taak om ze een oppepper te geven. Dat zal het begin van het einde zijn voor de Partij van het Verloren Vertrouwen.
Tot sterkte,
Kj Elhorst
Met pels en luis 