Ik woon in een gemeente waar de spanningen hoog zijn opgelopen in verband met vermeende of daadwerkelijke corruptie door ambtenaren en bestuurders. Inmiddels zijn de burgemeester, twee wethouders en de waarnemend voorzitter van de raad terug- of afgetreden en twee hoge ambtenaren zijn ontslagen. Dat gebeurt in alle openheid want ja, iedereen praat erover dus het heeft geen zin meer om alles toe te dekken.
Ik ga er geen oordeel over uitspreken en al helemaal niet over de vraag of bestuurders en ambtenaren zich aan corruptie schuldig hebben gemaakt want oordelen is mijn functie niet. ik signaleer en daarbij blijft het. Ik stel vragen en daarbij blijft het ook. Even zo goed ben ik getroffen door de naïeve stompzinnigheid van onze minister van buitenlandse zaken, Uri von Rosenthal, die als een blind paard omgaat met de Afghaanse politiek.
In de eerste plaats zegt hij het parlement toe dat hij een garantie van de Afghaanse overheid wil lospeuteren dat door ons opgeleide politiemannen niet zullen worden ingezet als militair. In de tweede plaats wil hij maatregelen nemen ALS blijkt dat er in Kunduz sprake is van corruptie. Wat een blinde mol! Hij kan nu dus meteen beginnen met het aftreden te eisen van de gouverneur van Kunduz die GEGARANDEERD zo corrupt is als de slang in het paradijs.
Rosenthal begrijpt niet dat corruptie een wezenlijke voorwaarde is voor het maken van carrière in Afghanistan en…dat hij die garantie heus wel krijgt van de Afghaanse overheid. Alleen is er geen bestuurder in het land te vinden die van plan is zich aan die garantie te houden. Zo doen stammen dat als ze met andere stammen onderhandelen. Elkaar toelachen als het moet, elkaar afzeiken waar het kan.
Gedurende de afgelopen dagen heb ik ook parlementariërs horen zeggen dat zij zich zeer betrokken voelen bij het Afghaanse volk. De bewijzen daarvan zijn ook overduidelijk. Gisteren nog toonde de Volkskrant foto’s van een dorp in Afghanistan dat van de kaart was geveegd in de strijd tegen de terroristen. Nederland werkt samen met dat soort bommengooiende terroristen om het land weer op te bouwen. Bert Wagedorp sloeg de spijker op de kop in zijn verhaal dat hij vandaag plaatste. Maar wie leest die krantenjongens nou, hè, kamerleden? Jullie hebben toch een eigen verantwoordelijkheid?
Betrokken bij het Afghaanse volk. Het is de meest smerige leugen die ik de laatste jaren voorbij heb zien trekken. Wie betrokken is bij het Afghaanse volk zorgt voor rust en vrede in dat land door zich terug te trekken en er nooit meer te komen. Behalve dan voor de inkoop van wiet natuurlijk want dat is goed voor de Afghaanse economie.
Als ik in Uri de slang uit het paradijs zie, dan zou ik Jolanda Sap haast gaan beschouwen als Eva die zich met een hele reeks van cliché-gewauwel heeft laten overhalen om mee te doen aan één van de meest misdadige acties waaraan Nederland kan bijdragen sinds de Tweede Wereldoorlog. En daarmee overdrijf ik niet. Nederland gaat zich opnieuw storten in een avontuur van corruptie, misleiding, bedrog en omkoping ten koste van de Afghaanse bevolking waar we zoveel gevoel voor zeggen te hebben. Nederland gaat weer terreurbombardementen steunen die niet onderdoen voor de misdaden van Amerikaanse oorlogsvliegers boven Dresden, Leipzig en Berlijn. En daarmee wordt ons parlement een terroristische organisatie. Daar is die mogelijke corruptie in mijn gemeente peuterspel bij.
Tot sterkte,
Kaj Elhorst
Met pels en luis 
Het verhaal van de slang wordt ook anders uitgelegd. De slang staat voor kennis die adam en eva tot zich namen waardoor God zei: “zo nu ben je volwassen, leer maar eens op eigen benen staan”. Je kan nu denken en zelf beslissingen nemen. En je hebt duisternis nodig om je licht waar te nemen. De rest is bekend.
Dus om Uri nu de slang te noemen… Een gesponsorde slang dan. Van een buitengewoon onbetrouwbaar merk, dat zou kunnen. Mevrouw sap kan haar politieke loopbaan wel gedag zeggen heb ik begrepen. Wel dapper dat toch zelf voor iets anders gekozen heeft terwijl haar achterban “njet” zei. Ook al lijkt de weg regelrecht het ravijn in te gaan.